Przyczynek do analizy wiersza
1. Forma
Wiersz ma budowę stroficzną, składa się z siedmiu zwrotek, z których pierwsze dwie oraz ostatnia (odpowiednio 5- i 6-wersowa oraz 5-wersowa) są nieregularne, pozostałe natomiast (dwie 4-wersowe i dwie 8-wersowe) pisane są trzynastozgłoskowcem. Rymy żeńskie, zazwyczaj dokładne, sąsiadujące bądź naprzemienne.
2. Treść i próba interpretacji
Podmiotem lirycznym jest osoba bliżej nieokreślona, pełni ona jednak zaledwie funkcję adresata , słuchacza dramatycznego monologu Orfeusza. Podobnie jak forma, początkowo nieokreślona, niepewna, tak i wypowiedź Orfeusza w knajpianym gwarze zaczyna się od refleksji skrótowych, by w swym toku rozkwitnąć pięknymi obrazami dawnej wielkości prześwietnego barda, który przeszedł niebo i piekło, wszystko stracił, a żyje.
Orfeusz wspomina wzruszenie ludzi i bogów, wywołane jego grą. Ukazuje zarazem, iż śpiew, który dla świata prawa ciemności obala, jest dla niego samego falą, która go unosi po morzach, w których błądzi. Błądzenie to jest dlań najwyższym celem, bo w ten sposób tworzy szczęście.
Tworzy jednak daremnie. Jest świadomy, że sztuka nie obroni go przed nierozumnym okrucieństwem pijanych Bachantek. Jego los jest mu wiadomy. Będzie on krążył mitem tylko po ziemi dalekiej, straszył, pokazywał drogę po której iść nie warto.
Z tej drogi Orfeusz jednak zejść nie może. Utraciwszy swą ukochaną Eurydykę, może tylko wznieść ostatni toast jej pamięci; może tylko śpiewem wyrażać swą tęsknotę. A świat według niego nie ma sensu. Sens ma sztuka.
Wyjdzie więc Orfeusz z owej knajpy, i grać będzie ostatnią swą pieśń. Dla nas zaś pozostanie wielkim symbolem. Symbolem miłości, poświęcenia, heroizmu i -- sztuki, która wypełnia wszystko.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz